FRAGMENT UIT STRUIKELBANK (enigszins verkort)

We waren laat en stapten flink door naar het Blauwe Paviljoen in het Vondelpark. Ondanks haar hoge hakken liep ze met een verende tred over de grindpaden. Het was bijna acht uur, de zon scheen met de kracht van overdag tussen de takken waar het groen nog de rankheid van de jeugd had.

Ik was zelf in smoking, niet omdat ik het leuk vond, maar omdat het op de uitnodiging stond. Kaylene had me meegevraagd. Vanavond, om twaalf uur, als de eerste pinksterdag overging in de tweede, nam Geurt Brandsma het voorzitterschap van de bank over.

In het park was het druk. Vaders renden met kleine jongens achter een bal aan, moeders en kleine dochters zaten in witte jurkjes op een laken in het gras, naast een picknickmand. Groepen oudere jongens en meisjes trokken giebelend en stoeiend over de paden en rekenden erop dat iedereen voor hen opzij zou stappen. Stellen liepen ineengestrengeld, wereldje apart, in rustige uitdaging.

Het paviljoen zweefde in het gouden zonlicht, alle paden kwamen erop uit als de spaken van een wiel. Op al die paden stonden obers met bladen vol grote glazen champagne tussen de bewakers. Kaylene liet haar uitnodiging zien. We werden aangestreept op het scherm van een kleine handcomputer en gefotografeerd. Er kwam toestemming om ons door te laten.

We liepen de laatste honderd meter naar het paviljoen tussen de bewakers en kelners door, met een glas champagne in ons hand. We hadden dronken kunnen zijn voordat we het feest bereikten.

      ‘Bernice houdt van uitdagingen,’ zei ik.

Het hoofd van de beveiligingsdienst kwam zelf op ons af, in een officieel, streng, donker mantelpakje dat toch toonde hoe gespierd ze was. Haar lange, bruine benen staken eronder uit als die van een hardloopster. Ze omhelsde Kaylene en drukte een innige kus op haar mond. Ze hielden elkaar wel een minuut vast. En tot mijn verrassing kreeg ik dezelfde behandeling. Haar handen streken over mijn rug heen en weer. Het kan zijn dat ze naar wapens voelde, maar ik kreeg het gevoel dat we een driemanschap vormden, we stonden aan dezelfde kant.

Kaylene bleef champagne drinken, ze had een bubblesblos die haar goed stond. Ik ging over op een geweldige witte wijn: ze had greep en diepte, en bleef toch fruitig en fris.

Iedereen kende iedereen, overal zag ik dezelfde spontane glimlach als ze elkaar zagen. Hier was de top van het Nederlandse bedrijfsleven, en een heel belangrijke eigenschap van de top is dat zodra er een op je afloopt, je het gevoel krijgt dat je een speciaal iemand bent. Ik zag dat ze vooral op Kaylene afkwamen, niet op mij. Ze kenden me maar konden me toch niet meteen plaatsen.

We hoorden muziek en liepen met de stroom mee naar het terras, binnen de tweede cirkel. Er kwam een muziekkorps in de kleuren van AB Bank over het brede pad, rood en geel. Voorop acht schaars geklede majorettes, sexy, het was onmogelijk om niet naar ze te kijken. G-strings onder witte pakjes die met gouden lovertjes waren overgoten. Ze zwaaiden hun benen hoog op en staken hun armen in de lucht. Voor het terras verspreidde het korps zich langs de grenzen van de tweede schil, en daar was hij: Geurt Brandsma, die onder luid geroep en geklap op de kern af liep, zijn vrouw een pas schuin achter hem. Zijn smetteloze smoking maakte hem nog langer dan hij al was, maar ook breder, gevuld. En de brede glimlach op zijn gezicht hielp ook. Hij deed alsof hij verbaasd was over de ontvangst. Ik kon me niet voorstellen dat hij dit niet zelf zo had geregisseerd. Bernice stond achteraf en sprak met haar hoofd voorover in een microfoontje dat aan een staafje voor haar mond zat.

De band speelde snelle Braziliaanse muziek en de meeste gasten hadden moeite om benen en lijf deftig stil te houden. Tot Geurt zelf zoiets als een danspasje maakte, met zijn vrouw. Links achteraan gingen de armen en benen los. Een paar minuten later had het niets meer van doen met wat ik me van een feestje onder bankiers voorstelde. Het oranje avondlicht, de champagne en vooral de majorettes hadden de slotmuur van plechtigheid die bankiers gewoonlijk om zich optrokken gebroken. We dansten. En we waren nog maar een uur bezig!

      Geurt deed de ronde langs de tafels. Hij kwam naar me toe en gaf me een hand.

      ‘Doe je voorzichtig met Kaylene?’ vroeg hij. Zijn ogen stonden doodmoe. Ik knikte.

‘Doe jij voorzichtig met AB Bank?’ vroeg ik. Hij probeerde een glimlach op zijn gezicht te krijgen, kuste Kaylene teder zoals een vader zou doen en liep verder.

Kaylene wilde opnieuw dansen en trok me mee. De muziek was zo luid dat een gesprek er niet inzat. Ze legde haar hoofd op mijn schouder, zoende me in mijn hals en trok me dicht tegen zich aan. Ze rook naar rozen met een zachte transpiratiegeur. Heel opwindend. Ik keek langs haar hoofd naar de anderen.

Rond elf uur draaiden de oudere gasten op hun laatste adrenaline. Kaylene hing sexy dicht tegen me aan. Ze was te moe om echt te dansen en te opgefokt om te gaan zitten.

Plotseling gingen de lichten in het park uit. Ik werd me er langzaam van bewust dat er in het donker rond de buitenste ring een massa onverstaanbaar schreeuwende mensen stond. De meesten waren in het zwart gekleed. Ik zag er een paar met witte geraamtes op hun kleding geschilderd. De voorste droegen zwarte maskers met grote witte hoektanden en holle, witte ogen. Het park was donker. Wij, de gasten van AB Bank, zaten vast in het licht van het paviljoen als nachtvlinders in een lampenglas. We vingen wat leuzen op. ‘Bankiers zijn graaiers. Bonussen zijn diefstal.’ De gasten keken elkaar schichtig aan. Dit ging over hen!